Doorbraak in ontwikkeling nieuw poliovaccin

Het nieuwe vaccin maakt gebruik van ‘virusachtige deeltjes’ (VLP’s) die de buitenste eiwitlaag van het poliovirus nabootsen, maar binnenin leeg zijn. Dat betekent dat er geen infectierisico is, terwijl de VLP’s toch de noodzakelijke reactie van het immuunsysteem uitlokken.

Vaccingelijkheid

De Universiteit van Leeds maakte voor de ontwikkeling van het vaccin gebruik van cellen uit gist, planten, insecten en zoogdieren om de VLP’s te genereren.

Die bleken even goed te werken als het huidige geïnactiveerde poliovaccin (IPV). Dat gebruikt een gedode versie van het poliovirus om een reactie van het immuunsysteem op te wekken.

“Elk vaccin is maar zo effectief als het aantal kinderen dat ermee wordt bereikt”, zegt Nicola Stonehouse van de Universiteit van Leeds, een van de mede-onderzoekers. “De uitdaging is om vaccins universeel toegankelijk te maken, ongeacht waar kinderen wonen.”

Volgens Stonehouse zullen de vaccins op basis van VLP’s aanzienlijk kunnen bijdragen aan die vaccingelijkheid.

Levend poliovirus

Op dit moment is IPV relatief duur om te produceren omdat het altijd een risico op lekken van levend poliovirus riskeert, wat zou kunnen leiden tot uitbraken. Dit laat zich voelen in strenge veiligheidsmaatregelen en de uiteindelijke kostprijs.

VLP’s daarentegen zijn niet besmettelijk en hoeven daarom niet onder strenge bioveiligheidsomstandigheden te worden behandeld.

Volgens het onderzoek zijn de niet-besmettelijke VLP’s dan ook een stuk gemakkelijker te produceren dan de huidige vaccins en bovendien zouden ze stabieler zijn bij hogere temperaturen.

Virusachtig

Dezelfde methode om virusachtige deeltjes te gebruiken in vaccins is eerder al gebruikt voor de bestrijding van hepatitis B en het humaan papillomavirus (HPV).

“Na het succes van het gebruik van VLP-vaccins in de preventie van hepatitis B en HPV, is het bijzonder boeiend om te zien dat dit onderzoek wordt overgenomen door industriële partners om er een veiliger en goedkoper poliovaccin mee te maken”, zegt Lee Sherry een van de vier hoofdauteurs van het artikel in Nature Communications. “Het brengt ons een stap dichter bij een poliovrije wereld.”