-Parijs- Op dinsdag 4 november hield kardinaal Jean-Marc Aveline, aartsbisschop van Marseille en voorzitter van de Franse bisschoppenconferentie, de openingstoespraak van de plenaire vergadering. Behalve een korte behandeling van een veelheid aan onderwerpen, bood hij enkele interessante beschouwingen over de zending van de kerk en van de bisschoppen in het bijzonder.
De kardinaal begon met eraan te herinneren dat “de kerk niet zomaar een instelling in de publieke sfeer is, waarvan de mening alleen in aanmerking moet worden genomen in verhouding tot het aantal gelovigen of hun vermogen om te mobiliseren in een machtsstrijd”. In feite “is de kerk iets heel anders: het is een mysterie. Haar boodschap is niet het democratische resultaat van de meningen van haar leden.” In die zin handelt God in de kerk voor de redding van de wereld, “niet alleen door de mensen die door Zijn Geest worden bijeengebracht (en die altijd bekeerd moeten worden), maar ook door de instellingen die zijn Geest opricht (en die altijd hervormd moeten worden)”.
De kerk is, ondanks haar zwakheden, door zuivere genade en niet door haar verdiensten,”door God ‘noodzakelijk’ gemaakt voor het heilswerk”. Deze zending zou echter worden gereduceerd tot louter propaganda als de kerk niet zou leren nederig te erkennen dat het de genade van de Heilige Geest is die “de dialoog van het heil voorbereidt en de verlangens van de mensen richt op de Blijde Boodschap, waarvan de leerlingen van Christus getuigen”.
In dit verband maakte hij zich de woorden van Henri de Lubac eigen: “Als Jezus Christus niet haar rijkdom is, is de kerk armoedig. Het is onvruchtbaar als Jezus Christus er niet in gedijt. Hun gebouw is ruïneus als Jezus Christus niet hun architect is […] Al zijn heerlijkheid is tevergeefs als hij het niet plaatst in de nederigheid van Jezus Christus. […] Het is niets voor ons als het niet voor ons het sacrament is, het werkzame teken van Jezus Christus.”
Wat de missie van de bisschoppen betreft, vergeleek de kardinaal de bisschop met “een tuinman die onvermoeibaar het grondgebied van het hem toevertrouwde bisdom bereist, zich verheugt in de diversiteit van alles wat groeit, of hij het nu zelf of zijn voorgangers heeft geplant, of andere zaden, gedragen door de onvoorspelbare winden van de Geest, hebben een plek gevonden om wortel te schieten en te bloeien.” In die zin wordt de bisschop, door zijn zending binnen de kerk, “een oogster van wat hij niet gezaaid heeft, tot eer van God en niet tot zijn eigen persoonlijke eer”.
Vreugde en kwelling
Herinnerend aan de figuur van de heilige Cyprianus van Carthago, die leerde dat “men God niet als Vader kan hebben als men de kerk niet als moeder heeft”, legde kardinaal Aveline uit dat de “rol van de bisschop als hoeder van de eenheid van de kerk onlosmakelijk verbonden is met het moederschap van de hele kerk, aangezien de gedoopten hun christelijk leven alleen kunnen leiden door tot de Ecclesia Mater te behoren”. Maar hoewel zijn zending om de gemeenschap te bewaren “vaak vreugde brengt, is het ook een kwelling voor de bisschop”, omdat hij lijdt onder de verdeeldheid die de kerk doet schudden.
In dit verband vertelde Mgr. Aveline over zijn persoonlijke ervaring: “Mijn voorganger gaf me voor zijn vertrek deze raad, zo wijs en altijd geldig: “wanneer je last toeneemt, breid dan je gebed uit.”
