Kardinaal Sarah opent eerste aanval op Paus Leo

🔊 Lees voor

-Rome- De Guineese kardinaal benadrukt de centrale rol van Christus in de eerste maanden van Leo XIV’s pontificaat. Hij onderstreept het belang van het levend houden van de traditie als drijvende kracht in de geschiedenis van de kerk, dat zegt hij in een gesprek met het Italiaanse dagblad ‘Avvenire’

Kardinaal Robert Sarah zegt dat hij “het voorrecht had enkele heiligen te kennen en met hen samen te werken: ik denk aan Moeder Teresa van Calcutta of Sint-Johannes Paulus II en Paus Benedictus XVI. Vandaag kijk ik met groot vertrouwen naar Leo XIV.”

De Guineese kardinaal emeritus prefect van de Dicasterie voor de Goddelijke Eredienst en de Sacramenten, werd half juni 80, net op tijd om deel te nemen aan het conclaaf dat Prevost tot opvolger van Petrus verkoos.

Over de eerste vier maanden van zijn pontificaat zegt de kardinaal tegen Avvenire: “Leo XIV doet de onvervreemdbare centrale positie van Christus herleven, het evangelische besef dat ‘zonder Hem kunnen we niets doen’: noch vrede stichten, noch de kerk opbouwen, noch onze zielen redden. Bovendien lijkt het mij dat hij een intelligente aandacht voor de wereld toont, met een geest van luisteren en dialoog, altijd met een verstandige aandacht voor de traditie.”

“Traditie is als de drijvende kracht van de geschiedenis: zowel van de geschiedenis in het algemeen als van de kerk zelf. Zonder de levende traditie, die de overdracht van de goddelijke Openbaring mogelijk maakt, zou de kerk niet kunnen bestaan. Dit alles is in volmaakte continuïteit met de leer van het Tweede Vaticaans Concilie.”

Afrika

Kardinaal Sarah, wiens wortels in Afrika liggen, waar hij tot priester en later tot aartsbisschop werd gewijd, heeft een lange carrière in de Romeinse Curie achter de rug. Paus Johannes Paulus II benoemde hem tot secretaris van de Congregatie voor de Evangelisatie van de Volkeren; Benedictus XVI benoemde hem tot voorzitter van de Pauselijke Raad “Cor Unum” en creëerde hem kardinaal en Franciscus verkoos hem tot prefect van de Congregatie voor de Goddelijke Eredienst, een functie die hij tot 2021 bekleedde.

Na de verkiezing van Leo XIV had het besluit van de Paus om hem te benoemen tot zijn gezant naar het heiligdom van Sainte-Anne-d’Auray in Frankrijk, bij gelegenheid van de 400e verjaardag van de verschijningen van Sint-Anna eind juli, een grote impact. Velen gaven het de titel ‘weggepromoveerd’.

Eenheid kerk

Gevraagd naar de nadruk die de Paus legt op kerkelijke eenheid, antwoordt Sarah: “Het is dringend noodzakelijk om een ​​ideologische visie te overwinnen die twee tegengestelde perspectieven binnen de kerk heeft aangewakkerd. Aan de ene kant zijn er degenen die de traditie willen afschaffen in naam van een onvoorwaardelijke openheid voor de wereld en haar criteria. Aan de andere kant zijn er degenen die de traditie beschouwen als iets onbeweeglijks, vreemd aan de dynamiek van de geschiedenis. De missie van de kerk is uniek en moet in volledige gemeenschap worden vervuld. Er zijn verschillende charisma’s, maar de missie is één en vereist eenheid.”

Over de opdracht van de Paus om Christus te verkondigen “met helderheid en immense naastenliefde”, stelt de kardinaal: “De verkondiging is altijd hetzelfde en kan niet anders. Mensen verlaten het geloof wanneer ze vergeten wie ze zijn, wanneer ze hun fundamentele vragen onderdrukken. De kerk heeft de mensheid nooit verlaten en zal dat ook niet doen. Sommige christenen, op alle niveaus van de hiërarchie, hebben dat mogelijk gedaan toen ze niet trouw waren aan zichzelf, dat wil zeggen toen ze zich schaamden voor Christus.

Boek

De motivatie voor het schrijven van een boek is kort en bondig “God is een vreemdeling in ons leven geworden, vervangen door allerlei afgoden. De moderne mens lijkt het zoeken naar de zin van zijn bestaan ​​te hebben opgegeven: van leven, van dood, van pijn, van vreugde. Alles lijkt het resultaat van toeval. Maar God is geen idee of een emotie; Hij is een zekerheid: de zekerheid dat de Mensenzoon heeft bestaan ​​en nog steeds onder ons woont. De Waarheid bestaat. De Incarnatie heeft plaatsgevonden. Net zoals sommigen Hem 2025 jaar geleden herkenden, is het vandaag de dag ook mogelijk Hem te ontmoeten, Hem te volgen en zelfs je leven voor Hem te geven.”

Over de hervorming van de Romeinse Curie waar Franciscus mee begon en Leo XIV’s bewering dat “de Curie blijft en Pausen gaan”, merkt de kardinaal op: “De kerk is een complexe instelling en elk onderdeel ervan is essentieel voor het vervullen van haar missie. Uiteindelijk behoort zij toe aan de Verrezen Christus, en de Paus is slechts zijn nederige dienaar. De woorden van Leo XIV zijn ook een manier om de Curie aan te moedigen enkele breuken uit het verleden te helen.”

Oude Ritus

Over de H. Mis volgens de oude ritus stelt Sarah: “In de kerk hebben alle gedoopten een plaats als ze de geloofsbelijdenis en de katholieke moraal delen. De diversiteit aan riten is nooit een probleem geweest voor gezagsdragers, omdat het geloof één is. Het is een schat. Riten worden niet in een ambt uitgevonden: ze zijn de vrucht van een levende geschiedenis. Ik vraag me af of het mogelijk is om een ​​oude ritus te “verbieden”. Als de liturgie een bron van theologie is, waarom dan zo’n beperkte toegang tot de “oude bronnen”? Het zou hetzelfde zijn als iemand die genade bestudeert de toegang tot Augustinus ontzeggen.”

Fiducia Supplicans

In reactie op twijfels over de Fiducia Supplicans-verklaring over de zegen van “onregelmatige” echtparen, stelt de kardinaal: “Ik hoop dat deze verduidelijkt en mogelijk geherformuleerd wordt. Het is een theologisch zwakke en ongerechtvaardigde tekst. Het brengt de eenheid van de kerk in gevaar. Het is een document dat vergeten moet worden.”

Gevraagd naar zijn rol als ‘brug’ tussen continenten, antwoordt Sarah: “Ik weet niet of ik een brug ben. Ik probeer een getuige te zijn: een oproep aan het Noorden, ‘verzadigd en wanhopig’, en een stem van hoop voor het Zuiden, dat nog steeds een gevoel van leven en dood, van strijd en liefde behoudt, ook al wordt het belemmerd door problemen die opgelost zouden kunnen worden, maar die velen weigeren aan te pakken vanwege bijbedoelingen.”

Over de bijdrage van Afrika aan de universele Kerk concludeert hij: “De Afrikaanse kerken kunnen die frisheid, authenticiteit en het enthousiasme van het geloof bieden die het Westen soms mist. Laten we de extreem hoge prijs die ze betalen in de vorm van martelaarschap niet vergeten: dit offer zal vrucht dragen en het zaad zijn van nieuwe christenen.”