New York Post beschuldigt kerk dat zij op zoek is naar “knappe priesters” om jonge mensen aan te trekken.

De viering van het Jubileum van Katholieke Digitale Missionarissen en Influencers in Rome op 28 en 29 juli heeft zowel lovende kritiek als felle lof opgeleverd, zowel binnen als buiten de kerk.

Een van de meest opvallende kritiekpunten kwam van de Amerikaanse krant New York Post, die een artikel publiceerde met de titel: “Gezien de daling van het aantal gelovigen, verzamelt het Vaticaan de ‘knappe priesters’, invloedrijke personen die het Woord van God verspreiden onder jongeren.”

Het artikel van Shane Galvin gaat over “de ‘knappe priesters’ die de aandacht trekken met hun grote online-aanhang.” Deze “goddelijk aantrekkelijke” priesters kwamen naar Rome om te praten over hoe je nieuwe generaties kunt aantrekken in een tijd waarin steeds minder gelovigen naar de kerk gaan.

De New York Post noemde drie priesters in het bijzonder als voorbeeld van deze trend. Ten eerste pater Guiseppe Fusari, een 58-jarige getatoeëerde bodybuilder-priester uit Brescia, Italië, die volgens het artikel meer dan 60.000 volgers heeft verzameld door “het Evangelie, zijn levensbeschouwingen en spierfoto’s te delen”, vaak van “zijn eigen getatoeëerde biceps”.

Een andere deelnemende priester die door de Post wordt genoemd, is pater Cosimo Schena, 46, die “na jarenlang positieve berichten op sociale media te hebben geplaatst de meest geliefde priester van Italië is geworden.” Hij heeft 454.000 volgers op Instagram, “waar hij talloze foto’s van zichzelf plaatst, waarop hij zijn parelwitte tanden en zijn verzorgde baard laat zien”, evenals “foto’s met zijn geadopteerde hond, Storm”, terwijl hij “Italianen aanmoedigt om honden uit lokale asielen te adopteren.”

Ten slotte is pater Ambrogio Mazza, 34, een “opvallend knappe man van God die regelmatig zijn selfies op internet upload” om zijn 460.000 volgers op TikTok en Instagram zijn vele activiteiten te laten zien, of het nu gaat om gitaar spelen, fietsen of het vervullen van zijn priesterlijke plichten.

Het is geen wonder dat deze voorbeelden, in combinatie met de publicatie in Rome van een kalender met aantrekkelijke priesters, ertoe hebben geleid dat de New York Post ironisch spreekt over “de aantrekkelijke, bijna celibataire priesters die voorop staan in de socialemediamissie van de rooms-katholieke kerk.”

Deze reacties kunnen natuurlijk terecht worden toegeschreven aan de wens van de seculiere media om de kerk te bekritiseren. Uiteindelijk is het duidelijk dat het bericht van de Post grotendeels overdrijving is: meer dan duizend “digitale missionarissen” namen deel aan het Jubeljaar, van wie de meesten geen “mooie priesters” waren, maar oprechte katholieken die te pas en te onpas via internet willen evangeliseren.

Verder werden tijdens de bijeenkomst zeer serieuze en urgente onderwerpen besproken. Zo moedigde Paus Leo XIV de aanwezigen aan met de woorden: “Ga jullie netten repareren. Jezus riep de eerste apostelen terwijl zij hun netten repareerden; nu vraagt hij hen om netten van liefde te bouwen, waar vriendschap authentiek en diep is, waar wat gebroken is, hersteld kan worden.” Tijdens hun bezoek aan de reproductie van de Lourdesgrot in de Vaticaanse tuinen bedankte bisschop Luis Marín de San Martín de influencers voor hun inzet voor “evangelisatie op het digitale continent” en herinnerde hen eraan dat “wij niet het middelpunt zijn, Christus is het middelpunt.”

Dat gezegd hebbende, is er ook serieuze kritiek vanuit de kerk zelf  die waarschuwt voor het gevaar van het proberen om koste wat kost populair te zijn, alsof het Evangelie afhankelijk is van presentatie in plaats van inhoud. Kreten alsinfluencers , volgers , enz., de obsessie met volgersaantallen, de nadruk op het uiterlijk van geïnteresseerden, sterpriesters, sentimentaliteit en andere aspecten zijn voor velen verontrustend. In die context kan de verleiding om het katholicisme af te zwakken of de meest impopulaire aspecten ervan te verhullen, zelfs met de beste bedoelingen, zeer groot zijn.

Het is ook opvallend dat sommige priesters met een zeer uitgebreide aanwezigheid op sociale media, maar een meer traditionele aanpak, zoals pater Santiago Martin, pater Nelson Medina of pater Javier Olivera Ravasi, om maar een paar Spaanstalige priesters te noemen, niet werden uitgenodigd voor het Jubileum. Deze omissies kunnen simpelweg toeval zijn of wijzen op een keuze voor een vorm van ‘evangelisatie’ die het moderne, populaire en coole boven de inhoud stelt.

Zoals de katholieke blog Creative Minority Report opmerkte, is het goede nieuws niet “hoeveel likes je krijgt op je spirituele selfie “ of “of je priester op de cover van een modeblad zou kunnen staan”. Het is veeleer “het simpele en overweldigende idee van verlossing, van genade, van een liefde die zo groot is dat ze ieder van ons omvat, ongeacht onze aardse onvolkomenheden of ons aantal volgers op sociale media.”