O P I N I E
door
Charlotte Van Wol
“Ik sta perplex. Hoe langer het duurt, hoe meer mijn wangen rood kleuren van schaamte. Dat er een zogenaamd akkoord is, gaat in de praktijk niks veranderen”, aldus Charlotte Van Wol tijdens haar speech bij een actie van Antwerp for Palestine vorige week.
Er zijn geen woorden voor wat er nu gebeurt. Dat het kan, dat het gewoon allemaal kan. En erger nog, dat het allemaal met de mantel der liefde bedekt wordt. Israël is het stoute kind van Europa dat kost wat kost beschermd moet worden, want het is ons kind met dezelfde “Westerse idealen”.
Stil kan de vlag blijven wapperen
In april 2017 bezocht ik de Westelijke Jordaanoever. We bezochten er verschillende organisaties. Eén ervan was Breaking the Silence, een organisatie waar Israëlische ex-soldaten, die niet akkoord waren met wat er toen in het leger gebeurde, hun verhaal deden.
Er werd gesproken over mensen zomaar in elkaar stampen. Over dagelijks in het midden van de nacht huizen binnenvallen zomaar zonder reden. En één soldaat vertelde dat hij een hele zware achtervolging had gedaan, de achtervolgende kon grijpen, tegen de grond gooien en hem in de boeien wou slaan, maar dit lukte niet. Dit lukte niet, niet omdat er teveel weerstand werd geboden, maar omdat de handen te klein waren voor de boeien. Het was een kind.
Wisten jullie dat Palestijnen er niet op de autostrade mogen rijden? De mooi geasfalteerde weg is enkel voor de Israëli, de Palestijnen moeten op de kleine zandwegen rijden.
Wisten jullie dat de Israëlische kolonies en de Palestijnse dorpen elkaar kunnen zien? Dat de kolonies zwembaden hebben en de Palestijnen regenwater moeten opvangen?
We waren met een groep van ongeveer twintig mensen daar. Allemaal mensen uit België en één iemand was van Turkse origine. Wisten jullie dat wij aan de checkpoints gewoon op de bus konden blijven zitten en dat hij er door soldaten af moest en zelfs gevraagd werd om zijn kleren uit te doen?
Alles wat ik daar gehoord en gezien heb, ging toen al veel te ver. Er was nog de hoop dat als Europa zou weten wat er echt aan de hand was, ze er zeker iets aan zouden doen. Ze hun pesterig kind terecht zouden wijzen en zouden straffen, zodat het zeker niet meer zou gebeuren.
Het tegendeel is echter waar. We houden hem een hand boven het hoofd, eigen kind schoon kind. En ons eigen kind kan vandaag terug vrolijk naar school, verder gaan met het leven kapotmaken van alle andere kinderen. En wij kijken toe, want het gaat over ons kind en dat is meer waard dan al die andere kinderen.
De vlag kan stil blijven wapperen.
Het is beschamend om Europeaan te zijn, beschamend om Belg te zijn, beschamend om Antwerpenaar te zijn.
MariaBode geeft ruimte aan vrijwilligers en organisaties om hun opinies te publiceren. De standpunten vermeld in deze rubriek reflecteren niet noodzakelijk de redactionele lijn. De verantwoordelijkheid over de inhoud ligt bij de auteur.
