De eenzaamheid in verpleeg-en verzorgingshuizen is bijna tastbaar. Is er sprake van een stille ramp? Kruispunt legt een maand lang de dilemma’s binnen en buiten het verpleeghuis Simeonshof in Erp vast. Op 6 maart werd de eerste coronapatiënt in Brabant geconstateerd. Erp was een van de eerste brandhaarden. Vanaf dat moment ging het heel snel. Verpleeghuizen sluiten hun deuren voor bezoekers. Volgens Carla Jansen, vrijwilligerscoördinator en activiteitenbegeleidster, is het ingeslagen als een bom. “Je voelt je zo machteloos. Zo heeft mevrouw Verbruggen na 61 jaar huwelijk geen afscheid kunnen nemen van haar man. De enige mogelijkheid was om de rouwstoet langs het verzorgingstehuis te laten rijden, zodat ze vanachter haar raam een laatste groet kon brengen.” Sinds kort heeft Simeonshof een ethische commissie om dit soort schrijnende situaties te behandelen. Zij staan voor duivelse dilemma’s. Mevrouw Verbruggen wil bijvoorbeeld graag het graf van haar man bezoeken. Zou ze hier toestemming voor krijgen? Alice Bremmer is geestelijk verzorger voor Brabantzorg in Simeonshof en ondersteunt verzorgenden en bewoners in deze crisis. “In pauzes praten we over wat het nu zo zwaar maakt. Het zwaarste is dat je eigenlijk niet weet hoe lang het nog gaat duren.” De rol van geestelijke verzorger lijkt nog nooit zo duidelijk. Hartverwarmend zijn de initiatieven van verzorgenden en familieleden, en dorpsbewoners komen met creatieve initiatieven om de bewoners van Simeonshof, ondanks afstand, een gevoel van geborgenheid te geven. Zo kunnen bewoners nu achter glas bezoek ontvangen in het ‘Flexhotel’. Vrijwilligers staan de hele dag klaar om deze ontmoetingen in goede banen te leiden. Kruispunt over de emotionele gevolgen van het leven in een verpleeghuis tijdens de coronacrisis.