Het graf van Elisabeth Strouven bevond zich tot voor kort in een kleine kapel op de hoek van de Calvariestraat en de Abtstraat in Maastricht. In hetzelfde graf rustten haar metgezellen Pater Farzijn, Elisabeth Dries en Maarten Gillis. Ook hun overblijfselen zijn in kisten overgebracht naar de nieuwe rustplaats, de crypte van de Onze-Lieve-Vrouwebasiliek.
Charitas
Strouven leefde van 1600 tot 1661. In haar jeugd volgde zij onder meer een opleiding aan een kloosterschool en studeerde Frans in Luik. Rond haar zestiende verliet zij haar ouderlijk huis. In de jaren hierna werkte zij onder meer als kindermeisje en naaister. Rond haar eenentwintigste ging zij zelfstandig wonen. Strouven begon in deze periode veel tijd aan religieuze zaken te besteden en werd hierbij begeleid door een Jezuïet. In 1623 trad zij toe tot een lekenorde, de Derde Orde van Sint Franciscus.
Enige tijd later nam Strouven het initiatief voor de oprichting van een eigen klooster. Zijvond het daarbij vooral belangrijk dat het Godgewijde leven gecombineerd kon worden met de charitas, het verlenen van hulp en bijstand aan onder meer minderbedeelden en zieken. Strouven wilde dat dit werk ook buiten de muren van het klooster verricht werd. De Maastrichtse verleende onder meer bijstand aan pestlijders.
Autobiografie
Dankzij haar autobiografie is vrij veel bekend over het leven van de Elisabeth Strouven. De Maastrichtse schreef het werk in opdracht van haar biechtvader, de minder-broeder Servatius Vinck, die enige tijd later na de verovering van Maastricht door de troepen van Frederik Hendrik vanwege zijn geloof werd onthoofd.
Voor historici is het werk van Strouven interessant omdat autobiografische werken van Noord-Nederlandse vrouwen uit deze tijd vrij zeldzaam zijn. De autobiografie is enige tijd geleden herschreven en uitgebracht door Ad van Iterson.
In 1963 werd de Stichting Elisabeth Strouven opgericht. Deze stelt zich, in de geest van de kloosterstichteres, ten doel om hulp en bijstand te verlenen aan organisaties en instellingen in de sociale sector. Sinds enige tijd wordt ook de culturele sector ondersteunt.
Herbegrafenis
De stichting nam het initiatief voor een herbegrafenis. Dit had alles te maken met het feit dat eenvoudige kapel waarin Strouven tot voor kort begraven lag, moest wijken voor nieuwbouw. Voorafgaand aan de herbegrafenis werden de kisten van Strouven en haar metgezellen op een platte kar voortgetrokken door paarden. Volgens de stichting was dat in lijn met de persoonlijkheid van Elisabeth Strouven, die “hield van eenvoud en soberheid”.
Klik hier voor meer info of bestellen van het boek
