-Vaticaanstad/Rome- Gisteren werd de brief van de XVI Algemene Vergadering van de Bisschoppensynode aan het Volk van God gepubliceerd. Nadat zij kort hebben uitgelegd wat zij in deze eerste sessie van de Synode hebben gedaan, worden zij uitgenodigd om de tweede sessie voor te bereiden die iedereen in staat stelt “concreet deel te nemen aan de dynamiek van de missionaire gemeenschap die in het woord Synode wordt aangegeven.”
De brief geeft aan dat de eerste zitting van de XVI Algemene Vergadering van de Synode op het punt staat te eindigen en is dankbaar voor de ervaring die in gemeenschap met de gemeenschap wordt beleefd. Er wordt benadrukt dat dit proces van luisteren en onderscheiden twee jaar geleden begon, onder leiding van de Heilige Geest, met een gelijkwaardige deelname van mannen en vrouwen. Het belang van eenheid en respectvol luisteren in de Kerk wordt genoemd. De uitdagingen van de wereld in crisis worden aangepakt en er wordt opgeroepen tot pastorale en missionaire bekering.
De tekst benadrukt het belang van het luisteren naar iedereen, vooral naar de armsten, slachtoffers van misbruik, leken, gezinnen en gewijde bedienaren. Er wordt gewezen op de noodzaak om de synergieën in de missie van de Kerk te versterken en er wordt benadrukt dat het pad van synodaliteit het pad is dat God van de Kerk verwacht in het derde millennium.
En er is een verwijzing naar de Maagd Maria als metgezel op de pelgrimstocht van de Kerk en het belang van het vertrouwen in Jezus als de enige hoop.
Volledige tekst van het Handvest
Beste zusters, beste broeders:
Nu het werk van de eerste zitting van de XVI Gewone Algemene Vergadering van de Bisschoppensynode ten einde loopt, willen wij, samen met u allen, God danken voor de mooie en rijke ervaring die wij hebben meegemaakt. Wij hebben deze gezegende tijd in diepe gemeenschap met jullie allemaal beleefd. Wij zijn gesteund door uw gebeden en dragen uw verwachtingen, vragen en ook uw angsten met ons mee.
Twee jaar zijn verstreken sinds, op verzoek van Paus Franciscus, een lang proces van luisteren en onderscheiden begon, open voor het hele volk van God, zonder iemand uit te sluiten om ‘samen te wandelen’, onder leiding van de Heilige Geest, discipelen en missionarissen die Jezus Christus volgen.
De zitting die ons sinds 30 september in Rome heeft samengebracht, vormt een belangrijke fase in dit proces. Om vele redenen was het een ongekende ervaring. Voor het eerst zijn op uitnodiging van Paus Franciscus mannen en vrouwen op grond van hun doop uitgenodigd om aan dezelfde tafel te zitten en niet alleen deel te nemen aan de discussies, maar ook aan de stemmingen van deze Vergadering van de Synode van de Bisschoppen. Samen hebben wij, in de complementariteit van onze roepingen, onze charisma’s en onze bedieningen, intens geluisterd naar het Woord van God en de ervaring van anderen. Door gebruik te maken van de methode van conversatie hebben wij nederig de rijkdom en armoede van onze gemeenschappen op alle continenten gedeeld, in een poging te onderscheiden wat de Heilige Geest vandaag tegen de Kerk wil zeggen.
Zo hebben wij ook het belang ervaren van het bevorderen van wederzijdse uitwisselingen tussen de Latijnse traditie en de tradities van het Christelijke Oosten. De deelname van broederlijke afgevaardigden van andere Kerken en gemeenschappen heeft onze debatten verrijkt. Onze bijeenkomst heeft plaatsgevonden in de context van een wereld in crisis, waarvan de wonden en schandalige ongelijkheden pijnlijk in onze harten weerklank vonden en ons werk een bijzondere ernst hebben gegeven, vooral nu sommigen van ons uit landen komen waar de oorlog heviger wordt.
Wij hebben gebeden voor de slachtoffers van moorddadig geweld, zonder al diegenen te vergeten die door ellende en corruptie op het gevaarlijke pad van emigratie zijn beland. Wij hebben onze solidariteit en onze toewijding aan de vrouwen en mannen gegarandeerd die, waar ook ter wereld, optreden als ambachtslieden van gerechtigheid en vrede.
Op uitnodiging van de Heilige Vader hebben wij ruimte gegeven om te zwijgen, om respectvol te luisteren naar elkaar en het verlangen naar gemeenschap in de Geest aan te moedigen. Tijdens de openingswake ervoeren wij hoe de dorst naar eenheid groeit in stille contemplatie van de gekruisigde Christus. “Het kruis is in feite de enige stoel van Hem die, zijn leven gevend voor het heil van de wereld, zijn leerlingen aan de Vader heeft toevertrouwd, opdat ‘zij allen één mogen zijn’ (Joh 17,21 )” . Stevig verenigd in de hoop die Zijn verrijzenis ons geeft, hebben wij Hem ons gemeenschappelijk Huis toevertrouwd, waar de roep van de aarde en de roep van de armen met steeds grotere urgentie weerklinken. Dag na dag hebben wij de dringende oproep tot pastorale en missionaire bekering gevoeld. Omdat het de roeping van de Kerk is om het Evangelie te verkondigen, niet door zich op zichzelf te concentreren, maar door zichzelf ten dienste te stellen van de oneindige liefde waarmee God de wereld liefheeft (vgl. Joh 3,16 ) .
Op de vraag wat zij van de Kerk verwachten na deze Synode, antwoordden enkele daklozen die rond het Sint-Pietersplein wonen: “Liefde!” Deze liefde moet altijd het brandende hart van de Kerk blijven, een trinitaire en eucharistische liefde, zoals de Paus in herinnering bracht, toen hij op 15 oktober, halverwege onze bijeenkomst, de boodschap van de Heilige Teresa opriep. “Het is vertrouwen dat ons de durf en innerlijke vrijheid geeft, zonder te aarzelen en ongeacht onze overeenkomsten en onze verschillen, onze verlangens en onze vragen vrij en nederig uit te drukken.
En nu? Wij hopen dat de maanden die ons scheiden van de tweede sessie, in oktober 2024, iedereen in staat zullen stellen concreet deel te nemen aan de dynamiek van de missionaire gemeenschap die wordt aangegeven in het woord ‘Synode’. Het is geen ideologie, maar een ervaring die geworteld is in de Apostolische traditie. Zoals de Paus ons aan het begin van dit proces in herinnering bracht: “Als een kerkelijke praxis die synodaliteit uitdrukt niet wordt gecultiveerd […] door de werkelijke betrokkenheid van iedereen te bevorderen, lopen gemeenschap en missie het risico dat deze termen abstract blijven. De uitdagingen en vragen zijn talrijk: de samenvatting van de eerste sessie zal de bereikte punten van overeenstemming verduidelijken, de open vragen benadrukken en aangeven hoe het werk kan worden voortgezet.
Om vooruitgang te boeken in haar onderscheidingsvermogen moet de Kerk absoluut naar iedereen luisteren, te beginnen met de armsten. Dat vereist op zijn beurt een pad van bekering, dat ook een pad van lofprijzing is: ‘Ik dank U, Vader, Heer van hemel en aarde, omdat U deze dingen voor de wijzen en verstandigen verborgen hebt gehouden en deze hebt geopenbaard voor de armen van geest.’ Het gaat om het luisteren naar degenen die geen spreekrecht hebben in de samenleving of die zich buitengesloten voelen, ook van de Kerk. Luister naar mensen die het slachtoffer zijn van racisme in al zijn vormen, vooral in sommige regio’s van inheemse volkeren wier cultuur vernederd is. Bovenal heeft de Kerk van onze tijd de plicht om in een geest van bekering te luisteren naar degenen die het slachtoffer zijn geworden van misbruik gepleegd door leden van de Kerk en zich concreet en structureel in te zetten opdat dit nooit meer gebeurt.
De Kerk moet ook luisteren naar de leken, vrouwen en mannen, allen geroepen tot heiligheid op grond van hun doop: het getuigenis van catechisten, die in veel situaties de eersten zijn die het Evangelie verkondigen; de eenvoud en levendigheid van kinderen, het enthousiasme van jongeren, hun vragen en verzoeken; de dromen van ouderen, hun wijsheid en hun geheugen. De Kerk moet luisteren naar gezinnen, naar hun opvoedkundige zorgen, naar het Christelijk getuigenis dat zij in de wereld van vandaag bieden. Het moet de stemmen verwelkomen van degenen die betrokken willen zijn bij lekenbedieningen of bij participerende organen voor onderscheidingsvermogen en besluitvorming. Om vooruitgang te boeken in de Synodale onderscheiding moet de Kerk vooral nog meer de woorden en de ervaring verzamelen van gewijde bedienaren: Priesters, de eerste medewerkers van de Bisschoppen, wier Sacramentele bediening onmisbaar is in het leven; de Diakenen, die door hun bediening de zorg van de hele Kerk vertegenwoordigen voor de dienstverlening aan de meest kwetsbaren. Hij moet zich ook laten uitdagen door de profetische stem van het Godgewijde leven, een waakzame wachter van de oproepen van de Geest. En ook aandacht hebben voor degenen die haar geloof niet delen, maar die de waarheid zoeken, en in wie de Geest aanwezig en actief is, Hij die ‘aan allen de mogelijkheid biedt om, in de vorm die alleen God kent, met elkaar om te gaan’. met dit Paasmysterie” ( Gaudium et spes 22).
“De wereld waarin wij leven, en die wij geroepen zijn lief te hebben en te dienen, ook in al haar tegenstrijdigheden, eist van de Kerk de versterking van de synergieën op alle terreinen van haar missie. Precies het pad van Synodaliteit is het pad dat God verwacht van de Kerk van het derde millennium”. Wij moeten niet bang zijn om aan deze oproep gehoor te geven. De Heilige Maagd Maria, die als eerste op pad gaat, vergezelt ons op onze pelgrimstocht. In vreugde en pijn toont zij ons haar Zoon en nodigt zij ons uit om te vertrouwen. Hij is het, Jezus, onze enige hoop!
Vaticaanstad, 25 oktober 2023