Zijderveld was niet-kerkelijk, sloot hij zich in 1988 aan bij het CDA. Binnen het CDA was hij verbonden aan het wetenschappelijk instituut van de partij en gold hij als belangrijk adviseur. Hij had veel contact met onder andere Ernst Hirsch Ballin, Jaap de Hoop Scheffer, Jan Peter Balkenende en Ab Klink, die hij als gelijkgestemden beschouwde.

Zijderveld pleitte onder meer voor conservatieve waarden als soevereniteit in de eigen kring, een kleine, maar sterke overheid, aandacht voor familiewaarden en de opwaardering van maatschappelijke instituties als het gezin, de school en de kerk.

Zijderveld mengde zich verschillende keren in het integratiedebat. Hij introduceerde het begrip koppelteken-Nederlanders, dus bijvoorbeeld Marokkaanse-Nederlanders of Turkse-Nederlanders, wat meer de verbondenheid zou benadrukken van immigranten met Nederland. Hij stelde geen probleem te hebben met de dubbele nationaliteit.

Zijderveld verafschuwde populistische partijen, zoals die van Wilders, die hij verweet te schurken tegen extreem rechts. Mede naar aanleiding hiervan schreef het boek ‘Populisme als politiek drijfzand, zie hieronder>