Lieve God, wanneer zal dit allemaal eindigen? Bid voor ons.
De Pauselijke hulporganisatie ‘Kerk in Nood’ heeft contact opgenomen met vluchtelingen uit de zwaar bevochten Oekraïense havenstad Mariupol. Pater Pavlo vertelde de hulporganisatie dat zijn parochieleden zaterdagavond in een colonne van 100 auto’s Mariupol zijn ontvlucht. Zij zijn nog steeds onderweg en niet veilig. Met de volgende emotionele woorden van de pater vraagt ‘Kerk in Nood’ om gebed en hulp voor de mensen in het oorlogsgebied:
Armageddon
“Mariupol is als Armageddon, het is een hel. Vertel het de ganse wereld alstublieft: het is een immense tragedie. Het is gewoon willekeurig onschuldige burgers afschieten. De hele stad lijkt op één groot slagveld. Overal vallen bommen. Overal zijn schoten te horen. Mariupol is een stad omringd door het Russische leger. Mensen zitten in hun kelders, maar zijn ook daar niet veilig.”
Zelfmoord
“Wij konden nauwelijks slapen, niemand in de parochie kon slapen. Mijn hele lichaam deed pijn van alle bombardementen. Ik had een ‘overlevingsplaats’ in een hoekje van het klooster ingericht, wij waren allemaal doodsbang. Ons klooster is gebouwd met hulp van ‘Kerk in Nood’ en de bouw is nog niet klaar. Helaas hebben wij geen kelder. Gedurende die tijd hadden wij ook geen elektriciteit, geen water, geen eten… alleen de benodigdheden die wij hadden meegebracht. Ik had in twee dagen nauwelijks gegeten; als je zoiets meemaakt, heb je geen honger. Men kan overleven zonder voedsel, maar niet zonder water. Mensen gingen hun huizen uit om water te zoeken, sommigen van hen kwamen daardoor op brute wijze om het leven. Het staat gelijk aan zelfmoord als iemand de straat op gaat in Marioepol. We hebben onze gelovigen gezegd dat zij thuis moeten blijven en dat wij geen Heilige missen vieren omdat het te gevaarlijk zou zijn.”
Zwangere vrouwen en kinderen
“Op zaterdag vormden wij een colonne van 100 auto’s en wilden wij de stad verlaten. Wij werden bij alle controleposten doorgelaten totdat de separatisten van de zelfverklaarde Republiek Donetsk ons tegenhielden. Wij mochten niet verder rijden, maar zochten onderdak in een klein dorpje. Van daaruit ging het via omwegen. Er waren zwangere vrouwen en kinderen. Ik zal nooit het beeld vergeten van een zwangere vrouw die op haar knieën smeekte om verder te mogen gaan en haar verzoek werd afgewezen.”
“Men kan zich niet voorstellen wat wij buiten zagen. Dit zijn beelden die men niet kan vergeten: overal werd gebombardeerd, lijken lagen op de straten, wij moesten er soms omheen rijden. Deze tragedie is ten hemel schreiend!”
“Wij zijn nu de stad uit en iedereen probeert zijn leven te redden en op een veilige plek te komen, maar wat gebeurt er met de mensen die dat niet kunnen en in Mariupol moeten achterblijven? Wij hebben met te veel mensen geen contact meer, wij weten niet eens waar zij zijn en wie er nog in leven zijn. Lieve God, wanneer zal dit allemaal eindigen? Bid voor ons.”
