Destijds zag hij zichzelf, mede door zijn leeftijd, als een Bisschop die binnen afzienbare tijd met emeritaat zou gaan, die dacht geen ‘risico te lopen om tot Paus te worden gekozen, zo Franciscus in zijn nieuwe boek “Heilige Johannes de Grote”, dat DV binnenkort zal verschijnen.
Afgelopen dinsdag had het Italiaanse weekblad ‘Famiglia Cristiana’ het eerste hoofdstuk van het gesprek tussen de Paus en Priester/auteur Luigi Maria Epicoco gepubliceerd.
Tijdens het Conclaaf had een groep Latijns-Amerikaanse Kardinalen een groot aandeel in de keuze van hem tot Paus, bericht Franciscus. Kardinaal Jaime Ortega, die tot 2016 Aartsbisschop van Cuba was, had hem om een kopie van zijn rede in het pre-Conclaaf gevraagd, een rede die op zeer veel Kardinalen diepe indruk maakte.
Toen Franciscus zijn rede (uit het hoofd) op papier had samengevat, dankte Ortega hem met de woorden: “Oh, prachtig, nu heb ik een herinnering aan de Paus.” Franciscus antwoordde daarop naar eigen zeggen met de woorden: “Maak geen grapjes.”
Daarna zo Franciscus (toen nog Aartsbisschop van Buenos Aires) kreeg hij in de lift van de Chileense Kardinaal Francisco Javier Errázuziz (met een glimlach) de vraag, of hij (Franciscus) zijn rede voor de presentatie op de loggia van de Sint Pieter al geschreven had.
Tijdens het middageten riep een groep Europese Kardinalen, die Franciscus niet kende, hem aan hun tafel, “Zij stelden mij vele vragen over Latijns-Amerika en de Kerk”, aldus Franciscus. Dat de kans groot was dat hij tot Paus zou worden verkozen, merkte hij weldra na de eerste stemronde.
Bij de tweede stemronde werd hij uiteindelijk gekozen. “Ik herinner mij, hoe ik de Rozenkrans bad en er een grote rust over en in mij kwam”, toen de uitslag bekend gemaakt werd. Deze innerlijke vrede voel ik nog steeds, tot op de dag van vandaag.
Na zijn uitverkiezing tot Paus trok hij zich voor gebed terug in een Kapel in het Vaticaan, en op eigen verzoek, gingen Kardinaal Agostino Vallini, destijds Kardinaal-Vicaris van de Diocese Rome en de Braziliaanse Kardinaal Claudio Mummes, die hij uitdrukkelijk als “vriend” bestempeld, met hem mee. Dat was “in strijd met het protocol” na een Conclaaf, aldus de huidige Pontifex. Tevens zegt Franciscus, dat Benedictus XVI bij zijn uitverkiezing tot Paus in 2005, de “juiste Paus op het juiste moment” was. Franciscus heeft de Ratzinger-Paus steeds ondersteund.
Van Paus Johannes Paulus II, die als een ‘rode draad’ in het hele boek voorkomt, had Franciscus, al na het horen van zijn eerste woorden, een zeer goede indruk. Dit gevoel werd alleen maar sterker, toen Franciscus ervoer, dat de Poolse Paus, “Universiteitspastor, filosofie-professor, skifanaat, sporter, en een man die veel bidt” was. “Ik voelde direct een grote sympathie voor hem.” De eerste keer dat hij Johannes Paulus II trof in 1987 was “in een donker moment” van mijn leven, zo Franciscus. Hij was uit Duitsland, waar hij enige tijd aan een dissertatie over de theoloog Romano Guardini gewerkt had, naar Argentinië teruggekeerd. Zijn proefschrift brak hij af. De ontmoeting met Johannes Paulus II had hem zeer geraakt en troost gegeven.
Bovendien vertelt Franciscus, hoe hij ervoer, dat hij tot Hulpbisschop van het Aartsbisdom Buenos Aires benoemd was. In 1992 had hij een ontmoeting met de Apostolisch Nuntius in Argentinië in de stad Cordoba.
Na wat algemeen overleg en afspraken wilde de Nuntius afscheid nemen en zei bij het weggaan tegen Franciscus: “Ah,nog iets anders: U bent tot Hulpbisschop van Buenos Aires benoemd. De Pater Generaal heeft er al mee ingestemd.” Bedoelt wordt hier de generaal-Overste van de Jezuïetenorde, waartoe Franciscus behoort. Franciscus antwoordde droogjes: “Goed. Wanneer wordt het officieel?” Ook op dat moment voelde hij een diepe rust over zich komen.
